با ما همراه باشید

دیدگاه

حاضرند زباله را دفن کنند؛ اما به ما ندهند

منتشر شده

در

بررسی مشکلات و سنگ اندازی های پیشروی فعالان حوزه تفکیک پسماند در گفتوگو با یکی از فعالان

سیاست های اصلاحی در حوزه مدیریت پسماند یکی از ناکارآمدترین سیاست های مدیریت شهری طی سال های گذشته تاکنون بوده است. عمده شهرداری شهرهای بزرگ در این عرصه کمیتشان میلنگد و نتوانسته اند سازوکاری مناسب برای هرکدام از مراحل جمع آوری، تفکیک و دفن و تبدیل پسماندها داشته باشند. هنوز حجم عظیمی از زباله در شهرهای بزرگ با تأخیر، در شرایط غیربهداشتی جمع آوری میشوند و به مراکز دفن میروند و دفن غیربهداشتی و مخلوط و تلنبارشدن، یکی از اصل یترین راهکارهای شهردار یهای شهرهای بزرگ است. رویکردی که در برخی از شهرها مانند سراوان در گیلان به یک معضل جدی و حیاتی در چند دهه تبدیل شده است. روزانه بین ۱۵۰۰ تا ۳۰۰۰ هزار تن زباله در شهرهای کوچک تا شهرهای بزرگی مانند تهران تولید میشود که بدون استفاده از قابلیت ها در ابتدایی ترین شکل به محله ای دفن میرسند و زیر خروارها خاک دفن میشوند. سلول دفن بهداشتی را که در تهران از چند سال قبل ایجاد شده، چند شهر دارند؟ فیلتر زباله سوزها چند وقت یک بار تعویض میشود؟ تولید کود و کمپوست یا تولید برق از زباله های تر چقدر صرفه اقتصادی دارد و به عنوان یک مسیر درآمد پایدار شهر چقدر دنبال میشود؟ و مهمتر اینکه چرا بعد از این همه سال هنوز متولیان این حوزه از شهرداری و محیط زیست و وزارت کشور و سازمان شهرداری ها گرفته تا علوم پزشکی و بیمارستانها و سرمایه گذار و پیمانکار بخش خصوصی با هم هماهنگ نیستند و هرکدام ساز خودشان را میزنند؟

گفتن ندارد که زباله یکی از ظرفیت های خوب درآمدزایی و استفاده بهینه برای شهر است و در تمام دنیا تلاش شده تا این عامل تهدید را به فرصت هایی با درآمدهای پایدار تبدیل کنند. آنچه در شهرهای ایران در حوزه پسماند شاهد هستیم، سیستمی معیوب و محدود از ماشین آلات جمع آوری و کارکنانی ناراضی در یک سو و پیمانکاران و دست اندرکارانی پیدا و پنهان در شهرداری و بیرون از آن از سوی دیگر است. چندین دهه است که در میانه عدم شکل گیری یک سیستم کارآمد و با صرفه اقتصادی برای جمع آوری پسماند شهری فرصت طلبانی به صورت غیرمجاز یا با مجوزهای شهرداری، سیستم جمع آوری و تفکیک پسماند خشک شهرها را با استثمار افراد نیازمند یا مهاجران غیرقانونی افغان به دست گرفت هاند. شاید آمار دقیقی از درآمد این مخازن مشمئزکننده و متعفنی که سریع از کنار آن م یگذریم وجود نداشته باشد اما برخی دست اندرکاران این چرخه میگویند چرخش مالی این حوزه صدها میلیارد تومان است که حتما بخش زیادی از آنها به شهرداری ها و پیمانکارانشان یا افراد مرتبط با آنها برمیگردد. قسمت ناراحت کننده ماجرا اینجاست که این پول به چرخه شهر و تأمین نیازهای آن هم برنمیگردد که اگر ای نگونه بود، در همه این سال ها شاهد خودکفایی شرکت های پسماند در بودجه هایشان و نوسازی ناوگان و بسیاری اتفاقات جدید در این عرصه میبودیم. در این میان برخی اقدامات شهرداری ها برای اصلاح شرایط و بهره بیشتر از این سرمایه ارزشمند شهری هم دچار مشکلات فراوان است که نمونه های متوقف و روی هوا مانده بسیاری از این پروژه ها را در شهرهای مختلف بارها دید هایم. راه اندازی سایت پیرولیز و اورهال کارخانه کمپوست شهر کرج و تولید محصولی ارزشمند از میان هزاران تن نایلون و پلاستیک یکی از این اتفاقات خوب در شهر کرج بوده که متأسفانه چند سالی است متوقف مانده و با این توقف سالانه حداقل ۱۰۰ میلیارد تومان در جیب سوءاستفاد هکنندگان تفکیک غیرمجاز در البرز میریزد.

با محمد چایلو، مدیر سایت پیرولیز و بیوکمپوست کرج، درباره تلاشی که در چند سال اخیر برای راه اندازی و فعال نگه داشتن این مجموعه و سنگ اندازی هایی که وجود داشته صحبت کردم که از این گفتوگو میتوان متوجه شد که ایراد کار موضوعی بسیار ساده و قابل حل است، اما همچنان این وضعیت ادامه دارد. سایت پیرولیز زباله (آتشکافت – تقطیر تخریبی) کرج از سال ۹۴ شروع به کار کرده اما در این سالها چندین مرحله را از سر گذرانده و هنوز به نقطه مطلوب نرسیده و متوقف مانده است. چایلو با بیان اینکه سایت پیرولیز کرج اولین و تنها سایت پیرولیز کشور بوده که در کرج راه اندازی شده، توضیح میدهد: در این سایت همه نایلون ها و پلاستیک های خطوط مختلف جدا و در این خط به هیدروکربن (نوعی مکمل سوختی) تبدیل میشود که برای سوخت پتروشیمی ها و کوره ها از آن استفاده میشود. او با تأکید بر اینکه یکی از معدود شرکت های فعال در این زمینه هستیم که سرمایه گذاری قابل توجهی در این زمینه کرده ایم، افزود: این مجموعه در حال حاضر ظرفیت روزانه ۴۰ تا ۵۰ تن را دارد و به این ترتیب از دفن روزانه ۵۰ تن نایلون جلوگیری میشود اما متأسفانه در مسیر اجرای این پروژه سن گاندازی زیادی صورت گرفته است. همان ابتدای کار و پس از اجرای کار برای پروانه بهره برداری مشکلات زیادی داشتیم و چند ایراد را به ما وارد میکردند و در نهایت در سال ۹۸ بالاخره پروانه بهره برداری را گرفتیم و اجازه فعالیت از سازمان محیط زیست و صنعت و معدن را دریافت کردیم. این کارآفرین در حوزه پسماند در توضیح بیشتر گفت: مشکل اصلی این بود که مواد اولیه یعنی زباله مخلوط یا نایلون جدا شده را به ما تحویل نمیدادند و کارخانه کمپوستی که آنجا قرار داشت حاضر بود هزاران تن نایلون را دفن کند اما آن را به ما ندهند. با پیمانکاران کمپوست شهرداری کرج مشکلات زیادی داشتیم و در زمانی هم که پیمانکار کمپوست با شهرداری اختلاف پیدا کرد و کارخانه تعطیل شد، عملا کار ما هم متوقف شد و دو سال و نیم تعطیل بودیم. او گفت: پس از این شرایط به این نتیجه رسیدیم که خودمان کارخانه کمپوست را  راه اندازی کنیم تا مواد اولیه را هم در اختیار داشته باشیم و به این ترتیب وارد مناقصه شدیم. آنها از ما چند خواسته داشتند و در مقابل ما هم مطالباتی داشتیم؛ از جمله تعهدات ما اورهال کارخانه کمپوست و تولید کود کمپوست بود که انجام دادیم اما آنها در مقابل به

تعهداتشان عمل نکردند. در این مدت که کارخانه کمپوست در دست پیمانکار دیگری بود، زباله ها را به نام کود کمپوست زیر خاک دفن میکردند و زمانی که با ما قرارداد بسته شد، بیش از شش هزار ماشین زباله دپوشده را تحویل دادند. چایلو در ادامه گفت وقتی کارخانه کمپوست را در اختیار گرفتیم، حدود ۱۳ میلیارد تومان هزینه کردیم تا دوباره زنده شود و در نهایت کارمان را برای تولید کمپوست شروع کردیم و بهترین نوع کود کمپوست را در کشور تولید کردیم که مشتر یهای زیادی داشتیم و ثبت اختراع بابت نوع کود تولیدیمان داریم که حرف اول را در کشور م یزند. همه امور به خوبی پیش میرفت تا اینکه پس از یک سال و نیم به علت اشکالات غیرواقعی که وارد کردند، کارخانه کمپوست و پیرولیز از آبان ۱۴۰۰ تعطیل است و یک اختلاف حقوقی بین ما وجود دارد و در همه این مدت زباله ها همه دفن میشود. او درباره دلیل عدم همکاری پیمانکار یا شهرداری با این پروژه گفت: پیمانکار تفکیک شهرداری اجازه نمیداد برای جداکردن نایلون اقدام کنیم و خودشان هم این کار را نمیکردند. واقعیت این است که بسیاری از این پیمانکاران اطلاعات ندارند و نمیدانند این روند چطور است. در عین حال تولید کود صرفه اقتصادی برای این پیمانکاران ندارد و به همین دلیل پیمانکاران فقط به دنبال تفکیک و فروش ضایعات هستند و به اسم درس تکردن کود آنها را فقط زیر خاک دپو میکنند. این کارآفرین در حوزه پسماند میگوید برای کارخانه پیرولیز بیش از ۲۵ میلیارد تومان و برای اورهال کارخانه کمپوست هم حدود ۱۳ میلیارد هزینه شده است که قرار بود در مدت ۶۰ ماه این هزین هها برگردانده شود که عملا این روند اجرا نشد. او افزود: قرار بود در بخش تفکیک و بازیافت روزانه ۶۰۰ تا ۷۰۰ تن زباله به ما تحویل بدهند تا امکان تفکیک ۱۰٫۵ درصد را داشته باشیم اما عملا شهرداری با دادن اجازه برداشت از مخازن سطح شهر به همه پیمانکاران چرخی چیزی برای ما باقی نگذاشت و تفکیک ما به زیر یک درصد رسید و عملا دستمان خالی بود.

چایلو افزود: هرکدام از این پیمانکاران چرخی یک منطقه از شهر را از شهرداری به مبالغی بین ۵۰۰ تا ۶۰۰ میلیون اجاره ماهانه کرده بودند و منافعشان در فعالیت همین افراد چرخی و وانتی است و میتوان گفت به ازای هر مخزن زباله دو نفر چرخی وجود دارد؛ در این شرایط که همه زباله از همان مخزن تفکیک میشود، دیگر چیزی جز زباله تر برای کارخانه ما نمیماند و دیگر چرخ کارخانه پیرولیز نمیچرخد. به این ترتیب اصل سرمایه گذاری که ما در این کارخانه داشتیم برنمیگردد و تماما ضرر کرده ایم. او با تأکید بر اینکه عامل پایداری و ادامه فعالیت این افراد چرخی در جمع آوری پسماند شهری همین عملکرد شهرداری است که با همین واگذاری حداقل سه میلیارد تومان ماهانه درآمد از پسماند مناطق خود دارد، افزود: من متخصص این حوزه هستم و دکترای کارآفرینی دارم و در این حوزه با سرمایه گذاری تلاش کردم همکاری کنیم اما متأسفانه از سمت مقابل همکاری وجود ندارد و پای فشار و نفوذ افرادی که در این چرخه هستند و منفعت زیادی دارند در میان است و نمیگذارد این روند مفید برای شهر به نتیجه برسد. او با بیان اینکه به خاطر شهر و حتی سرمایه گذاری خودمان دلمان میسوزد که این همه زحمت کشید هایم و در این مدت پیگیر کار بود هایم و افزود: از دفتر استاندار تا امام جمعه و سایر مسئولان استانی همه در جریان کار ما هستند اما عملا کسی قدمی برنمیدارد. ما این امکان و سفارش را در استانهای دیگر داریم و در همین استان همسایه یعنی قزوین درخواست کار داریم اما دلمان میسوزد که در شهر خودمان نمیتوانیم کار کنیم. چایلو میگوید آنها حتی زباله سوزهایی را برای زبالههای ویژه و بیمارستانی خریداری کرد هاند که فیلترهای مناسب را هم دارد اما شهرداری و علوم پزشکی و محیط زیست برای فعال کردن آنها همکاری نکرده اند و همچنان ترجیح میدهند این زباله ها را غیربهداشتی دفن کنند.

 

منبع: روزنامه شرق 28 خرداد صفحه 6 و 7

ما را در شبکه های مجازی جمعیت زنان و جوانان حافظ محیط زیست و جمعیت زنان مبارزه با آلودگی محیط زیست گیلان دنبال کنید

صفحه اینستاگرام

کانال تلگرام

کانال واتساپی

ادامه مطلب
تبلیغات
برای افزودن دیدگاه کلیک کنید

یک پاسخ بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه

پنج منبع ریز پلاستیک های خانگی

منتشر شده

در

توسط

به همین دلیل در سال‌های اخیر برخی سراغ یک گزینه پایدارتر رفته‌اند که مکعب های کوچک براق فولادی هستند. این قطعات ضدزنگ نه تنها زیبایی نوشیدنی‌ها را افزایش می‌دهند، بلکه سریع‌تر سرد می‌شوند و یخ می‌زنند.
سینی‌های یخ سیلیکونی نیز یک جایگزین خوب محسوب می‌شوند که بسیاری آن را سالم‌تر و کار با آنها را آسان‌تر می‌دانند.
۴- انتخابی بد به نام لیوان‌های کاغذی
اگرچه گمان می‌رود که لیوان‌های کاغذی با محیط زیست سازگارتر هستند، اما آنها نیز منجر به تولید آلودگی‌های پلاستیکی می‌شوند.
در واقع برای جلوگیری از نشت آب از این لیوان‌ها، آنها به لایه‌ای از درزگیر نیاز دارند که معمولاً از ۱۰ درصد پلی اتیلن با چگالی بالا یا اچ‌دی‌پی‌ای (HDPE) تشکیل شده است.
بازیافت لیوان‌های کاغذی نیز به دلیل ضرورت جداسازی لایه HDPE از کاغذ مشکل است و این فرآیند را پیچیده می‌کند.
همچنین استفاده از لیوان‌های کاغذی برای نوشیدنی‌های گرم می‌تواند منجر به آزاد شدن مواد شیمیایی مختلف شود. در مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۱ میلادی مشخص شد که این لیوان‌ها می‌توانند مواد خطرناکی مانند فلوراید، کلرید، سولفات و نیترات را آزاد کنند.
برای حل این مشکل، می‌توان از یک فلاسک فولادی ضد زنگ استفاده کرد که نه تنها برای محیط زیست مفید است بلکه خطر تولید ریزپلاستیک‌ها را نیز کاهش می‌دهد.
۵- چای‌های کیسه‌ای
چای‌های کیسه‌ای هم می‌توانند میکروپلاستیک‌ها را وارد دمنوش صبحگاهی شما کنند؛ زیرا بسیاری از این کیسه‌های چای با پلاستیک پلی پروپیلن ساخته می‌شوند و حتی چای کاغذی کیسه‌ای نیز می‌تواند حاوی رگه‌هایی از پلاستیک باشد.
تحقیقات منتشر شده در سال ۲۰۲۳ میلادی توسط دانشگاه علوم بهداشت داو (Dow) در پاکستان ، نشان داد که چگونه آب داغ مورد استفاده برای دم کردن چای می‌تواند میلیون‌ها ریزپلاستیک را از این کیسه‌ها آزاد کند. بر اساس این تحقیقات، یک فنجان چای کیسه‌ای می‌تواند حاوی ۳.۱ میلیارد نانوپلاستیک باشد.
چای کیسه‌ای ممکن است حاوی مواد مضر دیگری از جمله ترکیبات فلوئور، آرسنیک، نمک‌های رادیوم، آلومینیوم، مس، سرب، جیوه، کادمیوم، باریم و نیترات نیز باشد.
به همین دلیل است که مصرف چای فله آنهم در یک قوری چدنی یا سفالی و با یک صافی فلزی توصیه می‌شود. برخی نیز استفاده از کیسه‌های چای پنبه‌ای یا صاف کردن چای به کمک یک کتان ارگانیک را توصیه می کنند.
با این ابتکارات کوچک، آشپزخانه شما کمتر در معرض خطر به میکروپلاستیک‌ها قرار خواهد گرفت.
منبع: یورو نیوز

ادامه مطلب

دیدگاه

ریش تراش پلاستیکی صنعت فوق‌العاده سود آور

منتشر شده

در

توسط

ردپای کربن سالانه 2 میلیارد ریش‌تراش پلاستیکی یک‌بار مصرف دورریخته شده!
در سال 1990 #آژانس_حفاظت_محیط_زیست ایالات متحده در مورد تأثیرات زیست‌محیطی تیغ‌های یکبار مصرف، تخمین زد که آمریکایی‌ها سالانه بیش از 2 میلیارد تیغ یکبار مصرف را دور می‌ریزند.
این تخمین برای تقریبا 34 سال پیش بود.

از زمان انتشار مقاله این آژانس، نه EPA و نه شرکت‌های بزرگ تولید ریش‌تراش یکبار مصرف این داد‌ها را به روز نکرده‌اند. EPA در سال 2019 اعلامردپای کربن سالانه 2 میلیارد ریش‌تراش پلاستیکی یک‌بار مصرف دورریخته شده!

در سال 1990 #آژانس_حفاظت_محیط_زیست ایالات متحده در مورد تأثیرات زیست‌محیطی تیغ‌های یکبار مصرف، تخمین زد که آمریکایی‌ها سالانه بیش از 2 میلیارد تیغ یکبار مصرف را دور می‌ریزند.

این تخمین برای تقریبا 34 سال پیش بود.
از زمان انتشار مقاله این آژانس، نه EPA و نه شرکت‌های بزرگ تولید ریش‌تراش یکبار مصرف این داد‌ها را به روز نکرده‌اند. EPA در سال 2019 اعلام کرد که پیگیری این داده‌ها را متوقف کرده و برنامه‌ای برای به‌روزرسانی آن‌ها ندارد.
تخمین‌ها می گویند در سال 2020 بیش از 158 میلیون آمریکایی از تیغ‌های یکبار مصرف روزانه استفاده کردند. پیش‌بینی می‌شود که این تخمین به 160.1 میلیون آمریکایی افزایش یابد که برای نیازهای نظافت روزانه خود به تیغ‌های یکبار مصرف نیاز دارند.

چرا هیچ داده قابل تایید و به روز منظمی در مورد ردپای کربن تیغ‌های یکبار مصرف وجود ندارد؟

آنچه مشخص است این است که این صنعت فوق‌العاده سودآور است. در سال 2019 ارزش صنعت تیغ یکبار مصرف جهانی بیش از 3.3 میلیارد دلار برآورد شد. و پیش‌بینی می‌شود که این ارزش تا سال 2027 به بیش از 4.3 میلیارد دلار افزایش یابد.

اما، فقط به این دلیل که هیچ اطلاعات رسمی وجود ندارد، به این معنی نیست که ما نمی‌توانیم ردپای تقریبی کربن ریش تراش‌های یکبار مصرف را تخمین بزنیم.

با استفاده از معیارهای بسیار ابتدایی در مورد مدت زمانی که می‌توانید از تیغ‌های یکبارمصرف استفاده کنید، تعداد دفعات استفاده از آن‌ها و تعداد دفعات اصلاح، می‌توانیم تخمین بزنیم که میانگین استفاده سالانه حدود 16 پوند دی‌اکسید کربن تولید می‌کند.

بر اساس گزارش وب‌سایت 8billiontrees، یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف و غیر قابل بازیافت معمولا 43 گرم یا 0.095 پوند دی‌اکسید‌کربن در هر بار استفاده ایجاد می‌کند.

اگرچه اکثر مصرف‌کنندگان از ریش‌تراش‌های پلاستیکی یکبار مصرف به عنوان یک محصول یکبار مصرف استفاده می‌کنند، اکثر شرکت‌های تولید‌کننده ریش‌تراش یکبار مصرف ادعا می‌کنند که می‌توان تا 10 بار هم از این تیغه‌ها استفاده کرد.

بنابراین، اگر از یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف حداقل 10 بار قبل از دور انداختن آن استفاده کنید، سالانه حداقل 2.5 پوند ردپای کربن تولید خواهید کرد.

با این حال، اگر هنگام اصلاح از آب داغ استفاده می‌کنید، ردپای کربنی بیش از 13.5 پوند ایجاد می‌کند.

بنابراین، اگر از یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف حداقل 10 بار در هر خرید همراه با آب گرم استفاده کنید، میزان کربن سالانه شما حداقل 16 پوند است. با این حال همه این موارد تخمین است.

هیچ کس به طور قطع نمی‌داند ردپای کربن دقیق تیغ‌های یکبار مصرف چقدر است و تعداد دقیق آن احتمالا شگفت‌انگیز باشد. بر اساس برخی معیارها، مصرف‌کننده معمولی تنها 40 درصد از چرخه عمر ردپای کربن یک محصول ریش‌تراش یکبار مصرف را از طریق مصرف تولید می‌کند.

به عبارت دیگر، بیش از 60 درصد از ردپای کربن چرخه زندگی که برای تولید و ارسال تیغ ایجاد می‌شود، مدت‌ها قبل از خرید مصرف‌کننده ایجاد شده است.

راه‌هایی برای برون‌یابی چنین اطلاعاتی وجود دارد، زیرا اجزای اصلی در یک محصول ریش‌تراش یکبارمصرف فلز و در درجه بالاتر پلاستیک هستند.

بر اساس داده‌های عمومی، به‌طور کلی در تمام کره زمین، از طریق تولید #پلاستیک در هر سال، 1.8 میلیارد تن #ردپای_کربن تولید می‌کند؛ و این تخمین، تمام پلاستیک‌های موجود در #محیط_زیست را که صدها یا هزاران سال طول می‌کشد تا به طور طبیعی تجزیه شوند، به‌حساب نمی‌آورد.

سالانه بیش از 2 میلیارد تن محصولات فولادی، فلزی و آلیاژی در سطح جهان تولید می‌شود که مسئول بیش از 40 درصد گازهای گلخانه‌ای سالانه حاصل از صنعتی شدن جهان است.

از آنجایی که هم فولاد و هم پلاستیک اجزای اصلی در محصولات ریش‌تراش پلاستیکی یکبار مصرف هستند، منطقی است که حدس بزنیم که ردپای کربن ریش‌تراش‌های یکبارمصرف احتمالاً بسیار بیشتر از آن چیزی است محاسبه شده است.

منبع:

https://8billiontrees.com/carbon-offsets-credits/carbon-footprint-of-disposable-razors/

#فاطمه_لطفی
#روزنامه_سفر_میمنت
https://t.me/RoznamehSafareMeimanat کرد که پیگیری این داده‌ها را متوقف کرده و برنامه‌ای برای به‌روزرسانی آن‌ها ندارد.

تخمین‌ها می گویند در سال 2020 بیش از 158 میلیون آمریکایی از تیغ‌های یکبار مصرف روزانه استفاده کردند. پیش‌بینی می‌شود که این تخمین به 160.1 میلیون آمریکایی افزایش یابد که برای نیازهای نظافت روزانه خود به تیغ‌های یکبار مصرف نیاز دارند.

چرا هیچ داده قابل تایید و به روز منظمی در مورد ردپای کربن تیغ‌های یکبار مصرف وجود ندارد؟

آنچه مشخص است این است که این صنعت فوق‌العاده سودآور است. در سال 2019 ارزش صنعت تیغ یکبار مصرف جهانی بیش از 3.3 میلیارد دلار برآورد شد. و پیش‌بینی می‌شود که این ارزش تا سال 2027 به بیش از 4.3 میلیارد دلار افزایش یابد.

اما، فقط به این دلیل که هیچ اطلاعات رسمی وجود ندارد، به این معنی نیست که ما نمی‌توانیم ردپای تقریبی کربن ریش تراش‌های یکبار مصرف را تخمین بزنیم.

با استفاده از معیارهای بسیار ابتدایی در مورد مدت زمانی که می‌توانید از تیغ‌های یکبارمصرف استفاده کنید، تعداد دفعات استفاده از آن‌ها و تعداد دفعات اصلاح، می‌توانیم تخمین بزنیم که میانگین استفاده سالانه حدود 16 پوند دی‌اکسید کربن تولید می‌کند.

بر اساس گزارش وب‌سایت 8billiontrees، یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف و غیر قابل بازیافت معمولا 43 گرم یا 0.095 پوند دی‌اکسید‌کربن در هر بار استفاده ایجاد می‌کند.

اگرچه اکثر مصرف‌کنندگان از ریش‌تراش‌های پلاستیکی یکبار مصرف به عنوان یک محصول یکبار مصرف استفاده می‌کنند، اکثر شرکت‌های تولید‌کننده ریش‌تراش یکبار مصرف ادعا می‌کنند که می‌توان تا 10 بار هم از این تیغه‌ها استفاده کرد.

بنابراین، اگر از یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف حداقل 10 بار قبل از دور انداختن آن استفاده کنید، سالانه حداقل 2.5 پوند ردپای کربن تولید خواهید کرد.

با این حال، اگر هنگام اصلاح از آب داغ استفاده می‌کنید، ردپای کربنی بیش از 13.5 پوند ایجاد می‌کند.

بنابراین، اگر از یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف حداقل 10 بار در هر خرید همراه با آب گرم استفاده کنید، میزان کربن سالانه شما حداقل 16 پوند است. با این حال همه این موارد تخمین است.

هیچ کس به طور قطع نمی‌داند ردپای کربن دقیق تیغ‌های یکبار مصرف چقدر است و تعداد دقیق آن احتمالا شگفت‌انگیز باشد. بر اساس برخی معیارها، مصرف‌کننده معمولی تنها 40 درصد از چرخه عمر ردپای کربن یک محصول ریش‌تراش یکبار مصرف را از طریق مصرف تولید می‌کند.

به عبارت دیگر، بیش از 60 درصد از ردپای کربن چرخه زندگی که برای تولید و ارسال تیغ ایجاد می‌شود، مدت‌ها قبل از خرید مصرف‌کننده ایجاد شده است.

راه‌هایی برای برون‌یابی چنین اطلاعاتی وجود دارد، زیرا اجزای اصلی در یک محصول ریش‌تراش یکبارمصرف فلز و در درجه بالاتر پلاستیک هستند.

بر اساس داده‌های عمومی، به‌طور کلی در تمام کره زمین، از طریق تولید #پلاستیک در هر سال، 1.8 میلیارد تن #ردپای_کربن تولید می‌کند؛ و این تخمین، تمام پلاستیک‌های موجود در #محیط_زیست را که صدها یا هزاران سال طول می‌کشد تا به طور طبیعی تجزیه شوند، به‌حساب نمی‌آورد.

سالانه بیش از 2 میلیارد تن محصولات فولادی، فلزی و آلیاژی در سطح جهان تولید می‌شود که مسئول بیش از 40 درصد گازهای گلخانه‌ای سالانه حاصل از صنعتی شدن جهان است.

از آنجایی که هم فولاد و هم پلاستیک اجزای اصلی در محصولات ریش‌تراش پلاستیکی یکبار مصرف هستند، منطقی است که حدس بزنیم که ردپای کربن ریش‌تراش‌های یکبارمصرف احتمالاً بسیار بیشتر از آن چیزی است محاسبه شده است.

منبع:

https://8billiontrees.com/carbon-offsets-credits/carbon-footprint-of-disposable-razors/

#فاطمه_لطفی
#روزنامه_سفر_میمنت
https://t.me/RoznamehSafareMeimanat

ادامه مطلب

دیدگاه

روز جهانی آب

منتشر شده

در

توسط

پیام های کلیدی روز جهانی آب

💧آب هم می تواند صلح ایجاد کند هم جرقه درگیری باشد. هنگامی که آب کمیاب یا آلوده است، یا زمانی که مردم برای دسترسی به آن تلاش می کنند، تنش ها بر سر آب می تواند افزایش یابد. با همکاری در زمینه آب، ما می توانیم نیازهای آبی همه را متعادل کنیم و به ثبات جهان کمک کنیم.

💧رفاه و آرامش به آب متکی است. همانطور که کشورها در حال تلاش برای مقابله با تاثیرات تغییرات اقلیمی، مهاجرت دسته جمعی و ناآرامی های سیاسی هستند، باید همکاری آب را در مرکز برنامه های خود قرار دهند.

💧آب می تواند ما را از بحران خارج کند. ما می‌توانیم با اتحاد حول محور آب، استفاده منصفانه و پایدار از آب، هماهنگی بین جوامع و کشورها را از کنوانسیون‌های سازمان ملل در سطح بین‌المللی تا اقدامات در سطح محلی تقویت کنیم.

@ENVNEW

منبع: سازمان ملل

ادامه مطلب

اخبار جمعیت