با ما همراه باشید

دیدگاه

حذف سیستم مشارکتی و جایگزینی سیستم  دستوری  در سیاست گذاری منابع آبی(آب های زیرزمینی از شکوه تا افول)

منتشر شده

در

آبهای زیرزمینی از شکوه تا افول
عامل آب و آبیاری یکی از اصلی ترین کلیدهای فهم و درک جامعه روستایی ایران است. نظام آبیاری مجموعه از روابط تولیدی و اجتماعی پیچیده ای در روستاها رقم زده که تا به امروز نیز ادامه دارد. مطالعه تاریخ اجتماعی ایران نشان میدهد که انواع مالکیت تا قبل از اصلاحات ارضی شبکه پیچیده ای از روابط ایجاد کرده و تفاوتهای زیادی در عرف با هم داشتند، اما در همه این روابط « آب» محور وفاق اجتماعی و سازگاری مردم بوده و آنها با آب پیوند عاطفی و اجتماعی داشتند که آنها را برای ادامه حیات دور هم جمع کرده و با مشارکت جمعی مبتنی بر آب روزگار می گذراندند.
سیستم بنه یکی از قابل توجه ترین این وفاق اجتماعی و مشارکت اقتصادی بود. بنه یک نوع سازگاری با اقلیم و کم آبی در شرایط سخت فلات کم آب ایران بود ه و بیشتر در شرق ایران گسترش داشت.
مثلا سیستم بنه مبتنی بر مشارکت، همکاری و تنیدگی فرهنگی و خویشاوندی بود و سازگاری با کم آبی ایجاب می کرد که چنین سازماندهی شکل گیرد. چرا که نظام آبیاری طوری بود که به دلیل عدم دسترسی به فناوری هایی که آب را را راحت به مزارع برساند یا قنات را لایه روبی کند ، همه باید مشارکت می کردند تا آب رسانی معیشتشان را تامین کند. بنه نیز قواعد و سلسله مراتب خود را داشت با این که در آن تقسیم کار و منافع عادلانه نبود، اما همه افراد تحت بنه حتی ضعیف ترین ها نیز تحت حمایت بوده و بنه یک تامین اجتماعی و اقتصادی برای افراد داشت که بعد از اصلاحات ارضی به دلیل خودمحوری و گسست روابط و شبکه های ارتباطی از دست رفت.
از 1326 تا 1336 کم کم دریلهای چاه کنی و ماشین آلات مختلف بدون تشریفات گمرکی تحت عنوان فناوری وارد ایران شد. این ابزار ابتدا برای دهقانان ایرانی جذاب نبود و از آن استقبال نشد اما کم کم جای خود را باز کرد. نکته مهم و قابل توجه و تامل این است که ورود فناوری آب مانند بقیه فناوری ها در ایران با مساله تاخر فرهنگی روبرو شد. تاخر فرهنگی یعنی ورود تکنولوژی بدون آمادگی جامعه برای پذیرش آن. این مساله باعث شد که کل آینده آبهای زیرزمینی در ایران به خطر بیفتد.
با کشف این مساله که با دریلهای چاه کنی و پمپهای آب به راحتی می توان به آبهای زیر زمینی دست یافت موجب شد که قداست و ارزش آب کمرنگ شده و آب که پیش از این با فرهنگ و جامعه رابطه و پیوند محکم و مسئولانه ای داشت کم کم گسسته شود و موجب تغییر نگرش «مشارکتی» به «هرکسی برای خود» شده و آب و آبیاری که امر اجتماعی و فرهنگی مبتنی بر مشارکت و مسئولیت پذیری و کنشی برای منافع جمعی بود، به امری فردی و سودجویی فردی تبدیل و پیوند محکم و مسئولانه آب و مردم گسسته شد.
از همین زمان امور آب از دست جامعه محلی و خردجمعی حاکم بر آن خارج شده و به دست دولت و مدیریت انحصاری مهندسان افتاد. در نتیجه رویکرد اجتماعی آب حذف و ارتباط انسانی آن با جامعه نادیده گرفته شد. سلطه نگرش سازه سازان بر نگرشهای اجتماعی نیر غلبه کرده و سیستم های اجتماعی و وفاق مبتنی بر آب فروپاشیده و فراموش شدند.
به دلیل یک بعدی شدن مدیریت آب و حذف مشارکت مردم و سوادآبی از نظام حکمرانی آب نه تنها بهره برداران بی سواد و کم سواد؛ بلکه حتی نظریه پردازان اقتصادی و سیاستمداران هم پنداشتند که منابع آب نامحدود است و از این رو علاوه بر نفوذ نگرشهای غلط درباره آبهای زیرزمینی؛ تدوین قوانین جدید نیز تحت تاثیر تکنولوژی جدید قرار گرفت. سیاستگذاران با این نگرش کاملا اشتباه بار توسعه کشور را بر دوش ناتوان کشاورزی و منابع محدود آب کشور نیمه خشک ایران گذاشته و به برداشت بیشتر تشویق می نمودند. در مجموع این عوامل موجب شد که بیش از پیش پیوند اجتماعی و فرهنگی میان مردم و آب را قطع گردد.
در سیاستگذاری جدید سیستم مشارکتی کاملا حذف و سیستم دستوری جایگزین شد. سدسازی سیاست اصلی و ابخوانها و آب‌های زیرزمینی به حاشیه رانده شد. این سیاست و پیامدهای آن تا کنون ادامه داشته وضعیت آبخوانها و آب‌های زیرزمینی به وضعیت بحرانی رسیده است. با این حال هنوز سدسازی سیاست اصلی حکمرانی آب است و آب‌های زیرزمینی همچنان در حاشیه مانده، هرچند در آینده ای نچندان دور همه مردمی که در تصمیم‌گیری‌های فاجعه بار مداخله ای نداشته اند نیز با فجایع ناشی از آن از جمله تنش آبی فراگیر و فرونشست زمین دست و پنجه نرم خواهند کرد./ مهتا بذرافکن

🆔 @RuralWomenIssues 👩‍🌾

ادامه مطلب
تبلیغات
برای افزودن دیدگاه کلیک کنید

یک پاسخ بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه

پنج منبع ریز پلاستیک های خانگی

منتشر شده

در

توسط

به همین دلیل در سال‌های اخیر برخی سراغ یک گزینه پایدارتر رفته‌اند که مکعب های کوچک براق فولادی هستند. این قطعات ضدزنگ نه تنها زیبایی نوشیدنی‌ها را افزایش می‌دهند، بلکه سریع‌تر سرد می‌شوند و یخ می‌زنند.
سینی‌های یخ سیلیکونی نیز یک جایگزین خوب محسوب می‌شوند که بسیاری آن را سالم‌تر و کار با آنها را آسان‌تر می‌دانند.
۴- انتخابی بد به نام لیوان‌های کاغذی
اگرچه گمان می‌رود که لیوان‌های کاغذی با محیط زیست سازگارتر هستند، اما آنها نیز منجر به تولید آلودگی‌های پلاستیکی می‌شوند.
در واقع برای جلوگیری از نشت آب از این لیوان‌ها، آنها به لایه‌ای از درزگیر نیاز دارند که معمولاً از ۱۰ درصد پلی اتیلن با چگالی بالا یا اچ‌دی‌پی‌ای (HDPE) تشکیل شده است.
بازیافت لیوان‌های کاغذی نیز به دلیل ضرورت جداسازی لایه HDPE از کاغذ مشکل است و این فرآیند را پیچیده می‌کند.
همچنین استفاده از لیوان‌های کاغذی برای نوشیدنی‌های گرم می‌تواند منجر به آزاد شدن مواد شیمیایی مختلف شود. در مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۱ میلادی مشخص شد که این لیوان‌ها می‌توانند مواد خطرناکی مانند فلوراید، کلرید، سولفات و نیترات را آزاد کنند.
برای حل این مشکل، می‌توان از یک فلاسک فولادی ضد زنگ استفاده کرد که نه تنها برای محیط زیست مفید است بلکه خطر تولید ریزپلاستیک‌ها را نیز کاهش می‌دهد.
۵- چای‌های کیسه‌ای
چای‌های کیسه‌ای هم می‌توانند میکروپلاستیک‌ها را وارد دمنوش صبحگاهی شما کنند؛ زیرا بسیاری از این کیسه‌های چای با پلاستیک پلی پروپیلن ساخته می‌شوند و حتی چای کاغذی کیسه‌ای نیز می‌تواند حاوی رگه‌هایی از پلاستیک باشد.
تحقیقات منتشر شده در سال ۲۰۲۳ میلادی توسط دانشگاه علوم بهداشت داو (Dow) در پاکستان ، نشان داد که چگونه آب داغ مورد استفاده برای دم کردن چای می‌تواند میلیون‌ها ریزپلاستیک را از این کیسه‌ها آزاد کند. بر اساس این تحقیقات، یک فنجان چای کیسه‌ای می‌تواند حاوی ۳.۱ میلیارد نانوپلاستیک باشد.
چای کیسه‌ای ممکن است حاوی مواد مضر دیگری از جمله ترکیبات فلوئور، آرسنیک، نمک‌های رادیوم، آلومینیوم، مس، سرب، جیوه، کادمیوم، باریم و نیترات نیز باشد.
به همین دلیل است که مصرف چای فله آنهم در یک قوری چدنی یا سفالی و با یک صافی فلزی توصیه می‌شود. برخی نیز استفاده از کیسه‌های چای پنبه‌ای یا صاف کردن چای به کمک یک کتان ارگانیک را توصیه می کنند.
با این ابتکارات کوچک، آشپزخانه شما کمتر در معرض خطر به میکروپلاستیک‌ها قرار خواهد گرفت.
منبع: یورو نیوز

ادامه مطلب

دیدگاه

ریش تراش پلاستیکی صنعت فوق‌العاده سود آور

منتشر شده

در

توسط

ردپای کربن سالانه 2 میلیارد ریش‌تراش پلاستیکی یک‌بار مصرف دورریخته شده!
در سال 1990 #آژانس_حفاظت_محیط_زیست ایالات متحده در مورد تأثیرات زیست‌محیطی تیغ‌های یکبار مصرف، تخمین زد که آمریکایی‌ها سالانه بیش از 2 میلیارد تیغ یکبار مصرف را دور می‌ریزند.
این تخمین برای تقریبا 34 سال پیش بود.

از زمان انتشار مقاله این آژانس، نه EPA و نه شرکت‌های بزرگ تولید ریش‌تراش یکبار مصرف این داد‌ها را به روز نکرده‌اند. EPA در سال 2019 اعلامردپای کربن سالانه 2 میلیارد ریش‌تراش پلاستیکی یک‌بار مصرف دورریخته شده!

در سال 1990 #آژانس_حفاظت_محیط_زیست ایالات متحده در مورد تأثیرات زیست‌محیطی تیغ‌های یکبار مصرف، تخمین زد که آمریکایی‌ها سالانه بیش از 2 میلیارد تیغ یکبار مصرف را دور می‌ریزند.

این تخمین برای تقریبا 34 سال پیش بود.
از زمان انتشار مقاله این آژانس، نه EPA و نه شرکت‌های بزرگ تولید ریش‌تراش یکبار مصرف این داد‌ها را به روز نکرده‌اند. EPA در سال 2019 اعلام کرد که پیگیری این داده‌ها را متوقف کرده و برنامه‌ای برای به‌روزرسانی آن‌ها ندارد.
تخمین‌ها می گویند در سال 2020 بیش از 158 میلیون آمریکایی از تیغ‌های یکبار مصرف روزانه استفاده کردند. پیش‌بینی می‌شود که این تخمین به 160.1 میلیون آمریکایی افزایش یابد که برای نیازهای نظافت روزانه خود به تیغ‌های یکبار مصرف نیاز دارند.

چرا هیچ داده قابل تایید و به روز منظمی در مورد ردپای کربن تیغ‌های یکبار مصرف وجود ندارد؟

آنچه مشخص است این است که این صنعت فوق‌العاده سودآور است. در سال 2019 ارزش صنعت تیغ یکبار مصرف جهانی بیش از 3.3 میلیارد دلار برآورد شد. و پیش‌بینی می‌شود که این ارزش تا سال 2027 به بیش از 4.3 میلیارد دلار افزایش یابد.

اما، فقط به این دلیل که هیچ اطلاعات رسمی وجود ندارد، به این معنی نیست که ما نمی‌توانیم ردپای تقریبی کربن ریش تراش‌های یکبار مصرف را تخمین بزنیم.

با استفاده از معیارهای بسیار ابتدایی در مورد مدت زمانی که می‌توانید از تیغ‌های یکبارمصرف استفاده کنید، تعداد دفعات استفاده از آن‌ها و تعداد دفعات اصلاح، می‌توانیم تخمین بزنیم که میانگین استفاده سالانه حدود 16 پوند دی‌اکسید کربن تولید می‌کند.

بر اساس گزارش وب‌سایت 8billiontrees، یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف و غیر قابل بازیافت معمولا 43 گرم یا 0.095 پوند دی‌اکسید‌کربن در هر بار استفاده ایجاد می‌کند.

اگرچه اکثر مصرف‌کنندگان از ریش‌تراش‌های پلاستیکی یکبار مصرف به عنوان یک محصول یکبار مصرف استفاده می‌کنند، اکثر شرکت‌های تولید‌کننده ریش‌تراش یکبار مصرف ادعا می‌کنند که می‌توان تا 10 بار هم از این تیغه‌ها استفاده کرد.

بنابراین، اگر از یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف حداقل 10 بار قبل از دور انداختن آن استفاده کنید، سالانه حداقل 2.5 پوند ردپای کربن تولید خواهید کرد.

با این حال، اگر هنگام اصلاح از آب داغ استفاده می‌کنید، ردپای کربنی بیش از 13.5 پوند ایجاد می‌کند.

بنابراین، اگر از یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف حداقل 10 بار در هر خرید همراه با آب گرم استفاده کنید، میزان کربن سالانه شما حداقل 16 پوند است. با این حال همه این موارد تخمین است.

هیچ کس به طور قطع نمی‌داند ردپای کربن دقیق تیغ‌های یکبار مصرف چقدر است و تعداد دقیق آن احتمالا شگفت‌انگیز باشد. بر اساس برخی معیارها، مصرف‌کننده معمولی تنها 40 درصد از چرخه عمر ردپای کربن یک محصول ریش‌تراش یکبار مصرف را از طریق مصرف تولید می‌کند.

به عبارت دیگر، بیش از 60 درصد از ردپای کربن چرخه زندگی که برای تولید و ارسال تیغ ایجاد می‌شود، مدت‌ها قبل از خرید مصرف‌کننده ایجاد شده است.

راه‌هایی برای برون‌یابی چنین اطلاعاتی وجود دارد، زیرا اجزای اصلی در یک محصول ریش‌تراش یکبارمصرف فلز و در درجه بالاتر پلاستیک هستند.

بر اساس داده‌های عمومی، به‌طور کلی در تمام کره زمین، از طریق تولید #پلاستیک در هر سال، 1.8 میلیارد تن #ردپای_کربن تولید می‌کند؛ و این تخمین، تمام پلاستیک‌های موجود در #محیط_زیست را که صدها یا هزاران سال طول می‌کشد تا به طور طبیعی تجزیه شوند، به‌حساب نمی‌آورد.

سالانه بیش از 2 میلیارد تن محصولات فولادی، فلزی و آلیاژی در سطح جهان تولید می‌شود که مسئول بیش از 40 درصد گازهای گلخانه‌ای سالانه حاصل از صنعتی شدن جهان است.

از آنجایی که هم فولاد و هم پلاستیک اجزای اصلی در محصولات ریش‌تراش پلاستیکی یکبار مصرف هستند، منطقی است که حدس بزنیم که ردپای کربن ریش‌تراش‌های یکبارمصرف احتمالاً بسیار بیشتر از آن چیزی است محاسبه شده است.

منبع:

https://8billiontrees.com/carbon-offsets-credits/carbon-footprint-of-disposable-razors/

#فاطمه_لطفی
#روزنامه_سفر_میمنت
https://t.me/RoznamehSafareMeimanat کرد که پیگیری این داده‌ها را متوقف کرده و برنامه‌ای برای به‌روزرسانی آن‌ها ندارد.

تخمین‌ها می گویند در سال 2020 بیش از 158 میلیون آمریکایی از تیغ‌های یکبار مصرف روزانه استفاده کردند. پیش‌بینی می‌شود که این تخمین به 160.1 میلیون آمریکایی افزایش یابد که برای نیازهای نظافت روزانه خود به تیغ‌های یکبار مصرف نیاز دارند.

چرا هیچ داده قابل تایید و به روز منظمی در مورد ردپای کربن تیغ‌های یکبار مصرف وجود ندارد؟

آنچه مشخص است این است که این صنعت فوق‌العاده سودآور است. در سال 2019 ارزش صنعت تیغ یکبار مصرف جهانی بیش از 3.3 میلیارد دلار برآورد شد. و پیش‌بینی می‌شود که این ارزش تا سال 2027 به بیش از 4.3 میلیارد دلار افزایش یابد.

اما، فقط به این دلیل که هیچ اطلاعات رسمی وجود ندارد، به این معنی نیست که ما نمی‌توانیم ردپای تقریبی کربن ریش تراش‌های یکبار مصرف را تخمین بزنیم.

با استفاده از معیارهای بسیار ابتدایی در مورد مدت زمانی که می‌توانید از تیغ‌های یکبارمصرف استفاده کنید، تعداد دفعات استفاده از آن‌ها و تعداد دفعات اصلاح، می‌توانیم تخمین بزنیم که میانگین استفاده سالانه حدود 16 پوند دی‌اکسید کربن تولید می‌کند.

بر اساس گزارش وب‌سایت 8billiontrees، یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف و غیر قابل بازیافت معمولا 43 گرم یا 0.095 پوند دی‌اکسید‌کربن در هر بار استفاده ایجاد می‌کند.

اگرچه اکثر مصرف‌کنندگان از ریش‌تراش‌های پلاستیکی یکبار مصرف به عنوان یک محصول یکبار مصرف استفاده می‌کنند، اکثر شرکت‌های تولید‌کننده ریش‌تراش یکبار مصرف ادعا می‌کنند که می‌توان تا 10 بار هم از این تیغه‌ها استفاده کرد.

بنابراین، اگر از یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف حداقل 10 بار قبل از دور انداختن آن استفاده کنید، سالانه حداقل 2.5 پوند ردپای کربن تولید خواهید کرد.

با این حال، اگر هنگام اصلاح از آب داغ استفاده می‌کنید، ردپای کربنی بیش از 13.5 پوند ایجاد می‌کند.

بنابراین، اگر از یک تیغ پلاستیکی یکبار مصرف حداقل 10 بار در هر خرید همراه با آب گرم استفاده کنید، میزان کربن سالانه شما حداقل 16 پوند است. با این حال همه این موارد تخمین است.

هیچ کس به طور قطع نمی‌داند ردپای کربن دقیق تیغ‌های یکبار مصرف چقدر است و تعداد دقیق آن احتمالا شگفت‌انگیز باشد. بر اساس برخی معیارها، مصرف‌کننده معمولی تنها 40 درصد از چرخه عمر ردپای کربن یک محصول ریش‌تراش یکبار مصرف را از طریق مصرف تولید می‌کند.

به عبارت دیگر، بیش از 60 درصد از ردپای کربن چرخه زندگی که برای تولید و ارسال تیغ ایجاد می‌شود، مدت‌ها قبل از خرید مصرف‌کننده ایجاد شده است.

راه‌هایی برای برون‌یابی چنین اطلاعاتی وجود دارد، زیرا اجزای اصلی در یک محصول ریش‌تراش یکبارمصرف فلز و در درجه بالاتر پلاستیک هستند.

بر اساس داده‌های عمومی، به‌طور کلی در تمام کره زمین، از طریق تولید #پلاستیک در هر سال، 1.8 میلیارد تن #ردپای_کربن تولید می‌کند؛ و این تخمین، تمام پلاستیک‌های موجود در #محیط_زیست را که صدها یا هزاران سال طول می‌کشد تا به طور طبیعی تجزیه شوند، به‌حساب نمی‌آورد.

سالانه بیش از 2 میلیارد تن محصولات فولادی، فلزی و آلیاژی در سطح جهان تولید می‌شود که مسئول بیش از 40 درصد گازهای گلخانه‌ای سالانه حاصل از صنعتی شدن جهان است.

از آنجایی که هم فولاد و هم پلاستیک اجزای اصلی در محصولات ریش‌تراش پلاستیکی یکبار مصرف هستند، منطقی است که حدس بزنیم که ردپای کربن ریش‌تراش‌های یکبارمصرف احتمالاً بسیار بیشتر از آن چیزی است محاسبه شده است.

منبع:

https://8billiontrees.com/carbon-offsets-credits/carbon-footprint-of-disposable-razors/

#فاطمه_لطفی
#روزنامه_سفر_میمنت
https://t.me/RoznamehSafareMeimanat

ادامه مطلب

دیدگاه

روز جهانی آب

منتشر شده

در

توسط

پیام های کلیدی روز جهانی آب

💧آب هم می تواند صلح ایجاد کند هم جرقه درگیری باشد. هنگامی که آب کمیاب یا آلوده است، یا زمانی که مردم برای دسترسی به آن تلاش می کنند، تنش ها بر سر آب می تواند افزایش یابد. با همکاری در زمینه آب، ما می توانیم نیازهای آبی همه را متعادل کنیم و به ثبات جهان کمک کنیم.

💧رفاه و آرامش به آب متکی است. همانطور که کشورها در حال تلاش برای مقابله با تاثیرات تغییرات اقلیمی، مهاجرت دسته جمعی و ناآرامی های سیاسی هستند، باید همکاری آب را در مرکز برنامه های خود قرار دهند.

💧آب می تواند ما را از بحران خارج کند. ما می‌توانیم با اتحاد حول محور آب، استفاده منصفانه و پایدار از آب، هماهنگی بین جوامع و کشورها را از کنوانسیون‌های سازمان ملل در سطح بین‌المللی تا اقدامات در سطح محلی تقویت کنیم.

@ENVNEW

منبع: سازمان ملل

ادامه مطلب

اخبار جمعیت